poniedziałek, 23 maja 2016

Jak dobrze nam zdobywać góry: Trzy Korony.

           Niezwykle zmienny i niepewny jest tegoroczny maj. Pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie i zwykle, gdy tylko planowaliśmy jakiś wypad, to się psuła. Na szczęście ostatni weekend był pod tym względem niezwykle łaskawy i wreszcie mogliśmy powrócić na górskie szlaki, na których notabene nie było nas od końca sierpnia zeszłego roku. Tęsknota więc była ogromna i chęci też, ale musieliśmy wziąć pod uwagę stan naszej kondycji i na początek wybrać jakąś lekką trasę. Padło na Pieniny i ich najpopularniejszy szczyt, czyli Trzy Korony. Każde z nas już tam kiedyś było, ale razem jeszcze nie, więc nie zastanawialiśmy się długo. W sobotę się wyspaliśmy i wyruszyliśmy w kierunku miasteczka Sromowce Niżne, gdzie rozpoczynał się nasz szlak. :)

tam właśnie się wybieramy! ;)

          W sobotnie przedpołudnie przejazd Zakopianką i później dalej przez Nowy Targ do Sromowiec był prawdziwym wyzwaniem i po nieco dwóch godzinach dopiero dotarliśmy na miejsce. Po drodze już można było zachwycać się pięknem okolicy, ale zdecydowanie najlepsze było przed nami. W Sromowcach zaparkowaliśmy pod kościołem, przebraliśmy buty, zapakowaliśmy plecaki i raźnym krokiem ruszyliśmy przed siebie. Cel naszej wyprawy dumnie wznosił się przed nami. Nieco tylko martwiły nas wiszące nad nim chmury, ale pogoda miała być ładna. I tej wersji się trzymałam. ;)


         W Sromowcach swój początek ma spływ Dunajcem razem z flisakami, stąd też co kilka chwil można było zobaczyć na wodzie ich łodzie (ależ rym mi wyszedł ;p). Można powiedzieć, że było tutaj wszystko, co jest mi potrzebne do szczęścia - woda i góry. Tym razem jednak zdecydowanie mocniej ciągnęło mnie w stronę tych drugich. Początkowy fragment żółtego szlaku wiedzie asfaltem, więc niewiele ciekawego się tutaj działo. Prawdziwa część wyprawy zaczynała się dopiero od schroniska, gdzie asfalt ów się kończył. :)

komunikat bardzo prawdziwy - było i zabłocone miejscami i ślisko też było, ale bez upadku się obyło. ;)

         Od schroniska żółty szlak biegł już głównie ścieżką po kamieniach. Na samym początku mijało się jeszcze pola, na których radośnie pasły się owce. Jedna się nawet do nas uśmiechnęła.;)


            Kawałek dalej pola się kończyły i wchodziliśmy do wąwozu, gdzie cicho plumkał strumyczek, a zdecydowanie głośniej zachowywali się turyści. Nieco zaskoczył nas fakt, że wszyscy już schodzili, ale dzięki temu przez większość czasu szliśmy tylko we dwoje. I dobrze, bo ja (jak zawsze) dość głośno zachwycałam się miejscami, które właśnie mijaliśmy. Na początku ten wąwóz zrobił na mnie naprawdę spore wrażenie, bo wcześniej tą trasą nie szłam. A szkoda, bo naprawdę niezwykle malowniczo tutaj było. :)


          Z momentem wejścia do lasu rozpoczęła się wspinaczka. Na znacznym fragmencie tego szlaku znajdowały się schody, co chwilami nieco wybijało mnie z rytmu. Tutaj dopiero wyszedł nasz (a głównie mój) brak kondycji, bo zipałam jak hipopotam, któremu ktoś kazał przebiec maraton. To był ten drugi moment, w którym cieszyłam się, że byliśmy sami na szlaku. Jeszcze by ktoś pomyślał, że jakieś zwierze zdycha gdzieś w krzakach. ;)


       Po kilkudziesięciu minutach dotarliśmy na Przełęcz Szopka, gdzie żółty szlak krzyżuje się z niebieskim - prowadzącym na Trzy Korony. Można tutaj sobie spokojnie posiedzieć na drewnianych ławeczkach, napić się wody i odpocząć. Jest to też rewelacyjny punkt widokowy, bowiem roztacza się stąd absolutnie przepiękny widok na Tatry. Tak przynajmniej sądzę, patrząc po zdjęciach z tego miejsca, bowiem nam akurat pogoda pod tym względem nie dopisała i Tatry tonęły w chmurach. Można się było owszem dopatrzeć ich zarysu, który nieco widać też na moich zdjęciach, ale zdecydowanie liczyliśmy na coś więcej. To już drugi raz, gdy Pieniny płatają nam takiego psikusa, ale mam nadzieję, że do trzech razy sztuka, jeszcze na Sokolicę chcemy wejść. ;)


       Z przełęczy na Trzy Korony jest już prawie rzut beretem, więc szybciutko przelecieliśmy ten fragment szlaku. Mieliśmy cichą nadzieję, że skoro na szlaku nikogo praktycznie nie było, bo wszyscy schodzili, to i na szczycie będzie spokój. Oczywiście wiadomo jak się kończą takie nadzieje - wielkim rozczarowaniem, zwłaszcza w polskich górach. Po skasowaniu na bramce biletów wejściowych (normalny 5 zł, ulgowy 2,5 zł, w ciągu tego samego dnia jest ważny i na Trzy Korony i na Sokolicę), zaczęliśmy iść metalowymi podestami na taras widokowy. Niestety, nasze szczęście pod tym względem nie zna granic, więc przed nami była radosna wycieczka emerytów z donośną panią przewodnik. Jak już wbili na ten taras, tak zejść z niego nie chcieli. Mieliśmy wrażenie, że przewodniczka niedługo zacznie opowiadać, co widać kilkaset kilometrów dalej, bo tak się rozpędzała w opisywaniu majaczących na horyzoncie szczytów. Z dobre pół godziny spędziliśmy na tych schodach, na szczęście tutaj też widoków nie brakowało. Tomasz nawet kozicę wypatrzył. ;)

przełom Dunajca, po lewej stronie Słowacja i Czerwony Klasztor.

        Niestety, nawet fakt, że wreszcie wycieczka sobie poszła (pani przewodnik koniecznie chciała jeszcze podyskutować o roślinkach otaczających nas, ale doszła do wniosku, że w sumie może zrobić to na schodach) nie zmienił tego, że widoki z tarasu też nie należały do najwspanialszych. Ładnie prezentował się płynący w dole Dunajec, nieźle widoczny był Czerwony Klasztor na Słowacji, ale generalnie widoki nas zawiodły.

test na dobry wzrok - jak się dobrze przyjrzysz - zobaczysz Tatry. ;p
obowiązkowe selfie na pierwszym tegorocznym szczycie.
w oddali widać jezioro Czorsztyńskie.

        Zbyt długo na tarasie nie pobyliśmy, zarządziliśmy szybki odwrót i tuż przy kasach zasiedliśmy na drugie śniadanie. W międzyczasie dotarła szkolna wycieczka, zrobił się gwar i hałas, aż panowie z parku narodowego stojący na kasie chcieli zacząć wręczać mandaty niespokojnym dzieciom wchodzącym na skałki. Na szczęście, obyło się bez tego. Generalnie całkiem interesującym doświadczeniem jest takie przyglądanie się ludziom z boku. Tutaj jednak z każdą chwilą było to coraz bardziej męczące, więc szybko zakończyliśmy nasz popas i ruszyliśmy w drogę powrotną. Dla urozmaicenia sobie wędrówki wybraliśmy inny szlak. Idąc dalej niebieskim dotarliśmy na Polanę Korsarzyska, gdzie odbiliśmy na zielony prowadzący niemalże już do samego schroniska Trzy Korony. Schodzenie zawsze przychodziło nam zdecydowanie szybciej, więc ten fragment drogi nie zajął nam zbyt wiele czasu.


          W schronisku chwilkę odpoczęliśmy, kupiliśmy pocztówki, na których przybiliśmy pieczątki i skierowaliśmy się z powrotem do miasteczka. Kilka lat temu zbudowano tutaj kładkę nad Dunajcem, łączącą Sromowce ze słowacką wioską Czerwony Klasztor, więc nie mogliśmy się oprzeć takiej okazji i wybraliśmy się za granicę. ;) Ciężko powiedzieć, czy trawa jest tutaj zieleńsza, ale na pewno widok na Trzy Korony z kładki najbardziej mi się spodobał. ;) A wracając do samochodu, zobaczyliśmy jeszcze dwa bociany siedzące w gnieździe. Tak na szczęście. ;)

wieża Czerwonego Klasztoru widoczna w oddali. :)
widok ze słowackiej strony.
Trzy Korony i Dunajec z kładki granicznej między Polską a Słowacją.

          Zawsze chodząc po górach korzystaliśmy z aplikacji Google "Moje trasy", więc bardzo rozczarował nas fakt, że już nie istnieje. Dzień przed wyjazdem szukaliśmy czegoś co pomogłoby nam rejestrować trasę wędrówki i padło na Endomondo, używane najczęściej przez biegaczy. W górach też się całkiem nieźle sprawdziło, tylko brakuje nam możliwości sprawdzenia wysokości w trakcie wchodzenia, dopiero po zakończeniu taka opcja się pojawia. Może ktoś używa jakiś podobnych aplikacji i coś fajnego by nam polecił? Chociaż mapkę poglądową po przejściu całej trasy Endomondo robi całkiem niezłą. ;)


      Jak widać po mapce, trasa wyszła nam w kształcie serduszka z ogonkiem. ;) Nie była jakaś najcięższa, taka w sam raz na przypomnienie sobie czym jest wędrówka po górach. W tym roku planujemy nieco więcej łazić, celujemy głównie w słowackie Tatry, więc taki rozruch jest niezbędny przed wyruszeniem na dłuższe trasy. Ale powiem Wam szczerze - to absolutnie przecudowne uczucie znów wrócić na szlak. Te endorfinki po wysiłku są naprawdę niepowtarzalnym odczuciem i mimo bolących mięśni przez kilka dni, warto się tak przejść. :)


~~Madusia.

PS. W najbliższym czasie na blogu zacznie się dziać więcej, bo planuję nieco rozszerzyć zakres swoich zainteresowań. Zobaczmy czy się Wam spodoba, bo na pewno dzięki temu zdecydowanie częściej będzie się tu pojawiać coś nowego. :)
A na razie zapraszam też na mój Instagram, gdzie ostatnio coraz więcej się udzielam. :)

19 komentarzy:

  1. Very nice scenery
    http://dimplekhadi.blogspot.com/2016/05/picnic-in-floral-dress.html

    OdpowiedzUsuń
  2. Tak jak już wspominałam, zawsze chciałam popływać z flisakami, ponieważ wydawało mi się to (i wydaje nadal) ciekawą atrakcją i czymś, czego jeszcze nie próbowałam. Co do szczytu, to nigdy na nim nie byłam, jednak Trzy Korony to według mnie jedno z lepiej prezentujących się na zdjęciach tego typu miejsc. Wąwóz faktycznie niezły! Nawet widoki z góry mnie się podobają, a Tatry i kozice dostrzegłam :D Dobrze, że pogoda Wam dopisała i mogliście rozpocząć sezon! :) Trzymam kciuki za kolejne wyprawy oczywiście :)
    A co do rozszerzenia tematyki, to chyba wiem co to będzie, bo coś wspominałaś na moim Instagramie. Jeśli myślę dobrze, to cieszę się bardzo, że i taki temat się tutaj pojawi :)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  3. Widać, że świetnie spędziłaś czas, szczególnie widać to na waszym wspólnym selfie :) Piękne zdjęcia, zarówno ukazujące soczystą zieleń jak i te z widokami ze szczytu.
    Osobiście tęsknie za górami, mimo że zawsze wolałam morze, i ponownie zamierzam się wybrać na jakaś trasę, jednak na coś prostego, czyli Morskie Oko :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Malowniczo tam wiosną :) Ja byłam tam dawno temu, chyba jako 9-latka ;) Może w tym roku też odwiedzę Pieniny :)

    Co do map, to ja preferuję papierowe. Ale fajne też są niedawno udostępnione mapy online: http://goryiludzie.pl/mapy-online

    OdpowiedzUsuń
  5. Zapomniałam jeszcze zapytać - w jaką stronę rozwiniesz bloga? ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ciekawy post

    kamilkopec.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  7. Ten wąwóz, o którym piszesz jest rzeczywiście urokliwy. Zwłaszcza, gdy nie ma nikogo wokół i jedynie echo odpowiada Twoim krokom :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Góry są takie piękne! Jednak chyba wole morze ze względu na mój lęk wysokości :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Witaj Madiusiu!
    Jak zwykle cudowna relacja i prześliczne zdjęcia.
    Byłam tam, kilka lat temu. Najwyższa pora aby odświeżyć wspomnienia.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  10. zdjęcia są przepiękna, ja jedynie widziłam Trzy Korony podczas spływu Dunajcem:) coś wspaniałego! pozdrawiam cieplutko i zapraszam do siebie

    BLOG
    INSTAGRAM (odwdzięczam się za wszystko, uznaje obs=obs)

    OdpowiedzUsuń
  11. Byyyyłam byłam! ;) mam same fajne wspomnienia z tej wyprawy :) pozdrawiam i zapraszam :)

    OdpowiedzUsuń
  12. gratuluję zdobycia pierwszego w tym roku szczytu! mnie pewnie ten komunikat o śliskim podłożu by przeraził, bo mam tendencję do przewracania się na szlaku. :/ Trzech Koron jeszcze nie zdobyłam, ale wszystko przede mną. :D choć w tym roku wybieramy się z rodzicami w raczej niskie góry, a mianowicie w okolice Gór Stołowych.

    OdpowiedzUsuń
  13. Zdałaś świetną relacje i w czasie kiedy ja byłam w domu ty zaś wędrowałaś w górach, bardzo zazdroszczę wyprawy . Szkoda że widok was zawiódł. Kocham góry ale co mnie irytuje w nich to te milion metalowych schodów które trzeba przejśc. Gratuluje zdobycia szczytu !

    OdpowiedzUsuń
  14. Byłam tam nie jeden raz i uważam,że jest pięknie :)

    Zapraszam do obserwowania mojego bloga,będę bardzo wdzięczna :)
    CHCE SIĘ ŻYĆ

    OdpowiedzUsuń
  15. Widzę, że trafiłaś na piękną pogodę, cudowne zdjęcia. Lubię góry, chociaż nieczęsto i nie te zbyt wysokie :D Moja wychowawczyni z gimnazjum jest fanką gór i dwa razy byliśmy z nią na zielonej szkole, bodajże w Bieszczadach i Karpaczu, wcześniej dwa razy odwiedziłam Zakopane. Rok temu też pamiętam góry, choć chyba niezbyt wysokie, celem była Praga. Fajna sprawa, a i widoki nie byle jakie :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Jeszcze nigdy nie byłam w górach

    OdpowiedzUsuń
  17. Zazdroszcze! Chyba w wakacje zaciagne tam mojego obcokrajowca, zeby zobaczyl nasza piekna Polske. Natchnelas mnie i zainspirowalas :)
    Swietny post i cudowne zdjecia. Gratuluje pierwszego szczytu w tym roku!

    Pozdrawiam
    https://pepilio.blogspot.no/

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz. :)
Jeśli możesz, zostaw adres, będzie łatwiej mi się odwdzięczyć. :)
I nie pisz obs za obs, jeśli chcesz- zaobserwuj. :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...