wtorek, 7 lipca 2015

Rzuć wszystko i jedź w Bieszczady na wschód słońca.

      Wakacje rozpoczęliśmy z przytupem. Pogoda zrobiła się przepiękna, więc postanowiliśmy wykorzystać ten fakt i pohasać nieco po górach. A że w okolicy większość już przeszliśmy, trzeba było wymyślić coś dalej. Na szczęście w naszym pięknym kraju gór nie brakuje i szybko podjęliśmy decyzję, że tym razem będą to Bieszczady. Szczególnie, że nie byłam tam nigdy wcześniej. I jakoś tak jak już wymyśliłam kierunek i zaczęłam przeglądać blogi i różne strony internetowe w poszukiwaniu inspiracji co by tutaj dokładnie zobaczyć, zaintrygowały mnie najbardziej wpisy o wschodach słońca podziwianych z połonin. Zapytałam więc Tomasza, co na ten temat sądzi i jakże wielkie było moje zaskoczenie, gdy stwierdził, że to bardzo dobry pomysł. I stanęło na tym, że naszą przygodę z Bieszczadami mieliśmy rozpocząć od wschodu słońca, chociaż niewiele brakowało, żeby jednak ten początek wyglądał zupełnie inaczej. ;)


       Plan był prosty. Wyjeżdżamy z Krakowa w czwartkowy wieczór koło godziny 22, cztery godziny drogi i na drugą w nocy lądujemy na parkingu w Brzegach Górnych, skąd czerwonym szlakiem wchodzimy na Połoninę Caryńską. Przygotowywaliśmy się jak nigdy wcześniej, bo miało to być nasze pierwsze nocne wyjście w góry. Zaopatrzyliśmy się w latarki czołowe, termos z ciepłą herbatką, dużo jedzenia, ciepłe ubrania, bo mimo upalnych dni noce jednak dość chłodne bywają. 
     Wszystko szło bardzo dobrze, droga bardzo spokojna, bardzo mały ruch z racji późnej godziny, większość tirów na parkingach, można było jechać naprawdę przyjemnie. I tak właśnie było do momentu, gdy nieco po północy, tuż za Duklą, zjechaliśmy na drogę niby wojewódzką. Tutaj ruch już w ogóle przestał istnieć, samochodów łącznie minęliśmy może ze trzy, ale na drodze zrobiło się zdecydowanie niebezpieczniej. Co kilka chwil napotykaliśmy różne zwierzęta- a to stado jeleni i saren, a to lisy, zające czy też jeże. Raz nawet wpadliśmy na bardzo dostojnego jelenia z ogromnym porożem, który tylko zmierzył nas dumnym spojrzeniem i odwrócił się w drugą stronę.
     Przed wyjazdem wszyscy się nas pytali, czy się nie boimy, bo to przecież trochę niebezpieczny pomysł jest, tak chodzić nocą po górach i lasach, zwłaszcza w Bieszczadach, ale jakoś zawsze to bagatelizowałam. Aż do tych ostatnich stu kilometrów, gdy z każdym napotkanym zwierzęciem zaczynałam się nakręcać coraz bardziej i bardziej. Generalnie, Tomasz nie miał ze mną lekko, szczególnie gdy kilka kilometrów przed parkingiem zobaczyłam na poboczu tablicę w stylu "kierowco, zwolnij, uwaga rysie." W tym momencie kategorycznie stwierdziłam, że nie wychodzę i musimy znaleźć jakiś nocleg albo śpimy w aucie.

dobrze, że księżyc świecił wyjątkowo jasno.
chwila przed świtem.
szlak na Połoninę.

      A na sam koniec podróży zatrzymała nas jeszcze straż graniczna. Panowie to dopiero mają robotę, siedzieć pośrodku niczego w aucie i zatrzymywać przejeżdżające z rzadka samochodu. Ale przyznam, że jeden z panów mnie bardzo rozbawił, bo zapytał się czy przewidujemy jeszcze dalszą nocną jazdę, podczas gdy nasz parking był od nich oddalony o jakieś sto metrów.
        Trzeba przyznać, że dojechaliśmy zgodnie z planem, bo byliśmy na miejscu dokładnie o drugiej w nocy. Był zaledwie jeden dzień po pełni, księżyc świecił wyjątkowo jasno, ale nawet to mnie nie przekonało do wyjścia z auta. Postanowiliśmy trochę w nim posiedzieć, bo na znaku obok parkingu widniało, że na Połoninę wchodzi się godzinę piętnaście minut, a wschód słońca miał nastąpić około czwartej trzydzieści.
      Wreszcie o trzeciej zdecydowałam, że jednak możemy spróbować wyjść, bo w sumie trochę głupio byłoby nie spróbować. Ubraliśmy się w kilka ciepłych warstw i chcieliśmy się przepakować do plecaków i w tym momencie okazało się, że mój został na tylnym siedzeniu w samochodzie stojącym pod domem w Krakowie. Trochę spanikowałam, ale na szczęście okazało się, że miałam w nim jedynie wodę mineralną, kanapki i zapasowe baterie do latarek. Pozostawało mieć nadzieję, żeby się nie wyczerpały te, które były w środku.
      W końcu wyruszyliśmy, Tomasz przodem trzymając mnie mocno za rękę. Szlak niemalże od razu zaczął być dość wymagający, bo prowadził ostro pod górę przez ciemny las. I chociaż już na horyzoncie zaczynała się robić szarówka, to wewnątrz niego było ciemno do szaleństwa. Dla bezpieczeństwa jeszcze całą drogę śpiewałam, żeby wystraszyć potencjalnych chętnych do zjedzenia nas (a kto słyszał mój śpiew wie, że to doskonałe narzędzie w tym celu).


       W rekordowym tempie przemierzyliśmy drogę przez las, na szczęście wyjątkowo długa nie była. Na chwilową przerwę pozwoliliśmy sobie jedynie przy wiacie, mniej więcej w połowie drogi, dłuższa nastąpiła dopiero po wyjściu z lasu, gdy już było mniejsze prawdopodobieństwo, że coś zje nas w ciemności.
       Na szczyt połoniny weszliśmy tuż po czwartej i naszym oczom ukazał się widok, który wynagrodził wszystkie strachy i chwile zwątpienia.


       Nam samym brakowało słów, żeby wyrazić to co wtedy się czuło. I teraz jest podobnie. Absolutne piękno w czystej postaci. Wolno wstające słońce powoli wychylające się zza horyzontu i oświetlające wszystko dookoła. Zupełnie jakby świat rodził się na nowo. A my razem z nim.


       Siedliśmy sobie na środku szlaku, wyciągnęliśmy termos z herbatką i podziwialiśmy w ciszy ten jedyny w swym rodzaju spektakl. Nie mieliśmy nawet siły, aby przemieścić się na sam szczyt połoniny, na którym wiedzieliśmy, że są ławki i można sobie na nich normalnie siąść. Byliśmy zbyt mocno oszołomieni pięknem natury, cudownymi widokami i samym faktem, że jednak udało się tutaj wejść. :)

poranna herbatka w dosłownym tego słowa znaczeniu. :)
     
      Nasyceni choć troszkę i nieco przemarznięci, bo jednak dość mocno tutaj wiało, postanowiliśmy przemieścić się kilkadziesiąt metrów jeszcze w górę, na szczyt i obecne tam ławeczki. Większość jest ustawiona centralnie na środku szczytu, na szczęście jednak jedna znajdowała się za skałami, które skutecznie osłaniały nas od wiatru. I tam właśnie rozbiliśmy swój obóz na prawie dwie godziny.


        Nie tylko samo słońce wyglądało pięknie, niesamowite było to, co robiło z okolicą, jak pięknie ją rozświetlało. Normalnie ciężko takie rzeczy zauważyć, trzeba się zatrzymać na kilka chwil i przyjrzeć dokładnie. I właśnie na takiej kontemplacji okolicy się głównie skupiliśmy, korzystając przede wszystkim z okazji, że byliśmy sami, nie licząc ptaków i owadów. Wiedzieliśmy, że o tej porze roku to jedyna taka chwila, gdy nie ma w pobliżu ludzi. Bieszczady, szczególnie połoniny, bywają w wakacyjne weekendy mocno zatłoczone. W tamtej chwili jednak w całości należały do nas i tylko do nas. :)
       Dodatkowo niesamowicie wyglądały mgły w dolinach, które przez kilka ładnych godzin nie chciały się podnieść. Wyglądały z góry jak małe jeziorka albo jak śnieg w nieco ciemniejszym niż zwykle kolorze. ;)

     
       I chociaż wysokość Połoniny Caryńskiej w jej najwyższym miejscu, gdzie się znajdowaliśmy, nie jest jakaś wybitnie wysoka, bywaliśmy znacznie wyżej, to jednak można się było na niej poczuć jak na dachu świata. Wiem, że strasznie banalnie to brzmi, ale takie właśnie miałam wrażenie przez większość czasu. Naprawdę, wybraliśmy zdecydowanie najlepszy sposób na pierwsze spotkanie z Bieszczadami. Ciężko się w takim przypadku nie zakochać od pierwszego wejrzenia. Nawet już nie pamiętałam o tym jak zaledwie godzinę wcześniej panikowałam i nie chciałam się ruszyć z samochodu. To przestało mieć znaczenie, liczyło się tylko to co przed naszymi oczami.


        Im wyżej było słońce, tym wyraźniej można było dostrzec niesamowite barwy okolicy, niezwykle mocno nasyconą zieleń traw. Chyba nigdzie wcześniej nie spotkałam się z takim odcieniem zieleni. I byłam przez to rozdarta, bo chciałam jednocześnie uwiecznić na aparacie każdą sekundę, a także nie tracić ani chwili z pobytu na górze. Ciężko było to pogodzić, ale mam wrażenie, że udało mi się to, o czym świadczy mnóstwo zdjęć i jeszcze więcej wspomnień. :)

widok na Połoninę Wetlińską.

         Pomimo strachu, tony nerwów i małej histerii, dzięki nieocenionemu wsparciu Tomasza udało mi się dotrzeć na jedno z najpiękniejszych przedstawień jakie miałam okazję w życiu oglądać (a że stara już dość jestem, to trochę widziałam ;p). I z całego serduszka polecam każdemu taką wyprawę. Można dzięki niej zmierzyć się też samemu ze sobą i przezwyciężyć swoje małe i większe straszki. A to dopiero jest niesamowite uczucie. Naprawdę ten poranek do końca życia będziemy wspominać. :)


~~Madusia.

63 komentarze:

  1. Ale będziecie mieli malownicze wspomnienia! Bo to w sumie dość niezwykłe - podziwiać wschód słońca w górach. Zdjęcia są cudowne.
    Wiem, że wiele osób zachwyca się Bieszczadami - mnie one jakoś nie zachwyciły, ale może jeden pobyt to za mało...

    OdpowiedzUsuń
  2. Barwy rzeczywiście baaardzo malownicze, piękne, przepiękne widoki ;-) rzeczywiście, dojazd w nocy mógł być dość niebezpieczny, ale wszystko dobrze się skończyło! A ci ze straży granicznej... Eh, to mają przewalone :D

    OdpowiedzUsuń
  3. zachwyca.....przepięknie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Piękne zdjęcia i piękne widoki. Dobrze, że zaryzykowałaś wyjście z auta!:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Bieszczady uwielbiam i od dziecka często odwiedzam, ale nocną wędrówkę zaliczyłam jedynie w Pieninach (nieplanowaną i dość stresującą:) Widoki przepiękne, a poranna herbatka w takim miejscu to jest coś;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ale wspaniała przygoda:) Ja Bieszczady kocham miłością wielką, jednak nigdy jeszcze nie widziałam wschodu słońca. Muszę to nadrobić. Gratuluje pomysłu i odwagi w realizacji:) Jak widać po zdjęciach wędrówka była warta wszystkiego:) Życzę dalszych wspaniałych podróży i powrotu w Bieszczady:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Bieszczady są jeszcze przede mną, ale w sumie słyszałam o nich jednak większość pozytywnych opinii. Negatywnych, albo raczej obojętnych tylko dwie z tego co pamiętam. Wasza wyprawa na pewno na długo zapadnie Wam w pamięci, bo sądząc po zdjęciach to musiał być naprawdę niesamowity spektakl, a wiadomo że nie wszystko da się uchwycić na zdjęciach, bo to co się w danej chwili dzieje z nami i jakie są nasze emocje, jest jednak praktycznie niemożliwe do uchwycenia. Zdjęcia są prześliczne, a i wcale się nie dziwię, że miałaś stracha przed wyjściem z samochodu :)

    OdpowiedzUsuń
  8. jak zawsze przepiękne widoki <3

    Pozdrawiam serdecznie ! :)
    Anru

    OdpowiedzUsuń
  9. Jejku jak tam pięknie ,cudowne widoki :)
    Klikniesz w kliki w nowym poście będę wdzięczna ;*

    OdpowiedzUsuń
  10. Byłam rok temu i w tym roku też się wybieram:),cudowne widoki:))

    OdpowiedzUsuń
  11. Mieliśmy ostatnio okazje podziwiać wschód słońca nad naszymi jeziorami, ale ten pokazany przez Was w górach przypada nam zdecydowanie bardziej do gustu... wspaniałe widoki i z pewnością niezapomniane chwilę. Pozdrawiamy!

    OdpowiedzUsuń
  12. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  13. Wschody słońca są piękne :) a tak rzadko chodzę ;)

    OdpowiedzUsuń
  14. Jeszcze nie miałem okazji być w Bieszczadach, ale słyszałem że jest tam pięknie. Szczególnie chciałbym zobaczyć żaglówki na Solinie:) Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  15. piękne zdjęcia ja w przyszłym roku sie wybiore z rodzinką na wakacje:)

    OdpowiedzUsuń
  16. Jeju zazdroszcze nigdy nie bylam w Bieszczadach bo zawsze wybieram morze ale te zdj zachwycają *.*

    http://naataliam.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  17. Góry to dla mnie coś pięknego! i chociaż mieszkam w południowej Polsce to i tak nie mam ich nigdy dość :D oj nie dziwię się, że Wam brakowało słów piękny wchód słońca w Bieszczadach :)
    Arleta!

    OdpowiedzUsuń
  18. Jak pięknie. Nigdy nie miałam okazji oglądać ze szczytu wschodu ani zachodu słońca. Wspaniałe widoki, teraz wiem, co mnie ominęło. Chyba będę musiała to nadrobić.

    OdpowiedzUsuń
  19. Chętnie bym pojechała w góry :)

    OdpowiedzUsuń
  20. Nigdy jeszcze nie byłam w Bieszczadach :)

    OdpowiedzUsuń
  21. Piękne zdjęcia i fajny post :D
    Zazdroszczę wyprawy :)
    Zapraszam do mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Śliczne widoki ;)

    www.roseoffashionblog.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  23. Ale śliczne widoki!

    Zapraszam na nowy post! Jeśli Ci się spodoba będzie mi bardzo miło, jeśli skomentujesz i zaobserwujesz mój blog. :)
    alexandrak-blog.blogspot.com KLIK!



    OdpowiedzUsuń
  24. Świetny Blog! Ja dopiero zaczynam także zapraszam do mnie :)
    oczywiście obserwuje !

    mania-wecandoit.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  25. Świetne widoki zazdroszczę ! :) Ja nie długo też jadę, ale w Tatry :)

    OdpowiedzUsuń
  26. piękne widoki *.*
    zapraszam ; http://dear-victoriaa.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  27. Piękne zdjęcia, zwłaszcza te, w których słońce daje się we znaki. W Bieszczadach byłam i również mi się spodobało, chociaż tak jak Ty nie piłam herbatki - musiało być wspaniale! :)

    conowegoumarty.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  28. Rzeczywiście, tak o innej, typowej porze- ot, mała górska wycieczka. A tak... wielka przygoda, którą będziesz wspominać i wspominać :) Nie dziwię się jednak, ze się przestraszyłaś, pośród gąszczu mogą nas spotkać różne nieprzewidziane sytuacje. Dobrze, ze nic się jednak nie stało. A wschód piękny... :)
    Opowiastki Prawdziwe (klik)

    OdpowiedzUsuń
  29. Kochane, biorę udział w konkursie Shinybox!
    Będę niezmiernie wdzięczna, jeśli POLAJKUJECIE moją fotkę:

    https://www.facebook.com/shinyboxpl/photos/a.803400233112021.1073741857.154089634709754/804704629648248/?type=3&theater

    OdpowiedzUsuń
  30. To słońce nad horyzontem wygląda bajecznie :)
    ♥ Mój blog - klik ♥

    OdpowiedzUsuń
  31. Och Madusiu,
    tego mi brakowało. Zachód słońca faktycznie jest zjawiskowy.
    Mam w planach wyjazd w Bieszczady. Jest problem, kiedy go zrealizuję.
    Pozdrawiam serdecznie:)*

    OdpowiedzUsuń
  32. Zdjęcia cudowne!!! ahh te widoki <3!!

    POZDRAWIAM CIĘ SERDECZNIE!

    OdpowiedzUsuń
  33. Uwielbiam Bieszczady. Idzie się w nich zakochać. :)
    W cudowny nastrój wprowadziłaś mnie tymi fotkami.

    Pozdrawiam,
    Birginsen.

    OdpowiedzUsuń
  34. Chyba bym tam umarła ze strachu :D Ale wschód słońca faktycznie przepiękny! :)
    6czerwca - blog

    OdpowiedzUsuń
  35. Piekne zdjecia: )

    http://want-cant-must.blogspot.com/2015/07/the-cancer-challange-lucluc.html?m=1#comment-form
    Moge prosic o klikniecie w linki pod zdjeciami?

    OdpowiedzUsuń
  36. Zdjęcia są cudowne. :)
    http://pasje-marzenia-plany-zycie.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  37. o petronelo, jakie piękne widoki! dużo bym dała żeby zobaczyć na żywo :D

    mój blog - zapraszam

    OdpowiedzUsuń
  38. Wow, jak Ty mi poprawiasz zawsze humor swoimi wyprawami, a ta ma u mnie ocenę 11/10! Ostatnio wstałam przed wschodem słońca i czułam się niesamowicie, ale nie miałam tak ciekawych widoków jak Ty.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  39. Nominowałam Ciebie do LBA :)
    Więcej informacji na moim bogu : http://dear-victoriaa.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  40. Ale pięknie! Też jeszcze nigdy nie byłam w Bieszczadach. Fajnie by było zobaczyć to co wy, ale ja to na pewno nie wyszłabym z samochodu w środku nocy, gdy wokół tyle zwierząt ;) Nie mówiąc o moim partnerze, który nawet w dzień nie za bardzo lubi chodzić po lesie, taki z niego mieszczuch :P

    OdpowiedzUsuń
  41. super zdjecia i wgl swietny blog:)))))
    ja dopiero zaczynam , wspolna obserwacja? dziekuje za kazda pomoc w postaci przeczytania , komentowania i subskrybowania :))))
    zapraszam http://plaguee.blogspot.com/ :))

    OdpowiedzUsuń
  42. Było się czym zachwycać, oj było :)

    OdpowiedzUsuń
  43. Było się czym zachwycać, oj było :)

    OdpowiedzUsuń
  44. Supe zdjęcia!!Marzy mi się wyjazd w Bieszczady!

    OdpowiedzUsuń
  45. Madusiu ozłocę Cię za te zdjęcia. Niesamowite!! Odważni jesteście nie da się zaprzeczyć. To był cudowny pomysł z tym eschodem słońca. Góry, moje góry. Kocham je wszystkie!!!

    https://kasinyswiat.blogsppot.com

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz. :)
Jeśli możesz, zostaw adres, będzie łatwiej mi się odwdzięczyć. :)
I nie pisz obs za obs, jeśli chcesz- zaobserwuj. :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...